quarta-feira, dezembro 13, 2006

snif-snif

Image Hosted by ImageShack.us



The end.

A breve doncela de azulados beizos camiña sen rumbo pola solitaria rúa. Os brancos óculos escapan das órbitas alcanzando o infinito. Rematándoo. Un pé agora e outro despois. Soidade perpetua para a dama, acompañada do son das campás. O son dunha corda vibrando. Caen o cabelo e as follas das árbores. A xente ignorante camiña sen reparar. Remexe a néboa coas xemas dos dedos. Cálido xeo que atravesa a súa pel. Fantasmagórico. Pode sentir o non-sentimento.
A praia deserta na que baten as ondas. Neptuno non o consentirá. ¡Que fermosa sensación a de vagar sen rumbo pola inmensidade do oceano! Pretende fundirse nun só coas salgadas augas. Pero non saltará.
De novo chove. As vermellas pingas esvaran pola dourada pel. Ela rí. Nun acto case extasiante faino. Orgasmo de penetrante sufrimento. Atrévese a chegar máis aló. Ninguén repara na súa ausencia. A viva imaxe do corpo putrefacto. Transfórmase na lagoa que sempre quixo ser. Só quedan o coitelo e as veas rasgadas.

...
Mis ojos ven una foto de Cirenaica Moreira. "Vive en Cincinnati y ni siquiera me escribe"
Mis oídos escuchan "Yesterday". The Beatles.
Mis manos os han traducido el texto a castellano. Podréis leerlo en los comentarios.

11 comentários:

nüSh... disse...

The end

La breve doncella de azulados labios camina sin rumbo por la solitaria calle. Los blancos óculos escapan de las órbitas alcanzando el infinito. Rematándolo. Un pie ahora y otro después. Soledad perpetua para la dama, acompañada del sonido de las campanas. El sonido de una cuerda vibrando. Caen el cabello y las hojas de los árboles. La gente ignorante camina sin reparar. Revuelve la niebla con la llema de los dedos. Cálido hielo que atraviesa su piel. Fantasmagórico. Puede sentir el no-sentimiento
La playa desierta en la que baten las olas. Neptuno no lo consentirá. ¡Qué hermosa sensación la de vagarsin rumbo por la inmensidad del océano! Pretende fundirse en uno solo con las saladas aguas. Pero no saltará.
De nuevo llueve. Las rojas gotas resvalan por la dorada piel. Ella ríe. En un acto casi extasiante lo hace. Orgasmo de penetrante sufrimiento. Se atreve a llegar más allá. Nadie repara en su ausencia. La viva imagen del cuerpo putrefacto. Se transforma en la laguna que siempre quiso ser.
Sólo quedan el cuchillo y las venas rasgadas.

NOTA: Se trata de una redacción para gallego con la que puedo subir nota. La cuestión es que debe asemejarse a un escrito surrealista. ¿Opiniones?

JOHNNY INGLE disse...

¿En gallego pingas son gotas?
Jo. Pues por mi tierra, pingas son pollas, qué desastre...

A ver: yo escritos surrealistas no creo que haya leído. Lo que sí tengo en mente es obras pictóricas surrealistas, y en este sentido puedo decirte que sí, que estamos en un contexto surrealista.

Esta es mi infundada opinión. No obstante, ignoro si Blogger me dejará acceder...

George Hazard disse...

Nush, no te preocupes, no creo que nadie en tu clase lo haga mejor, y si no te sube nota es que tu profesor es un frustrado.

Anónimo disse...

Desacougo, soedade, búsqueda da liberdade espirutual, desestructuración (..de sentimentos), quietude no final. Esto é o que me expresa o teu texto. Gústame. Snif-snif...

(non sei o que me pasa co teu blog non me deixa acceder como blogger, a saber)


Adriana

nüSh... disse...

Johnny. Efectivamente. En gallego pingas son gotas. Y no veo relación con las pingas castellanas, la verdad.
Gracias por tu opinión. Lo cierto es que no estoy muy segura de que sea surrealista, porque yo lo entiendo. Pero tiene características de esta vanguardia (al menos según lo que dice mi libro de gallego)
Una cosa más. El señor Beta-Blogger no me deja contemplar su azulado rostro y estoy indignadísisisisisisima.
George... tu opinión en este caso era la más importante para mí. Lo cierto es que tú sabes situar mejor que ninguno de mis lectores. Pero lo cierto es que no me has dicho si te parecía surrealista o no.
Adriana. Éme allea a causa da exclusión que fai Blogger da túa persoa nos meus territorios. Pero indígnome amplamente, xa que eu, ama e señora do mundo de algodón, debería se-la única con potestade para expulsa-la xente dos meus dominios. E de momento non me molesta ninguén, feito que se pode comprobar ó observar que permito comentarios de todo tipo de persoas.
Graciñas pola túa crítica. Pero non é desacougo o que sinte a protagonista. Pode que sí sexa iso ó principio. Pero ó final do texto é feliz e incluso sorrí ante a perspectiva de un soño cumplido. De tódolos xeitos que ti fagas unha interpretación distinta do relato é algo que me reconforta, xa que a multiplicidade de interpretacións é unha característica propia do surrealismo. Invítote ademais a que ó carón da túa sinatura poña-la dirección do teu blog (se o tes), xa que devezo por lelo.
Biquiños!

George Hazard disse...

Bueno, hay metáforas como la de la orgía o la del cuerpo putrefacto que sí los son, pero yo complicaría el comienzo un poco más, que no se entienda tanto.
El final ya es mucho más surrealista, en mi humilde opinión. Intenta dejar lugar a la imaginación en las primeras líneas.
En cualquier caso es un escrito genial.

nüSh... disse...

Has dicho eso y una frase ha venido a mi cabeza:

Llueve hacia arriba en las calles de París.

JOHNNY INGLE disse...

Ajá,
Ya tengo mi perfil Google completado con la foto azul.

He estado a punto de migrar a Beta, pero como decía que a veces el proceso migratorio no se realizaba correctamente... y que el blog se escoñetaba, me ha dado un miedo horrible y me he dicho:
que lo hagan ellos cuando yo no me entere.

De esa forma, si desaparece, tendré motivos para berrear, pero si soy yo el culpable, es que me clavo un chichillo afilado, y que escurran pingas bermejas de mi pecho, y que mi cadáver putrefacto lo corroan las mariposas con alas de reloj reblandecido, Y luego llueva en las calles hacia arriba para presenciar mi entierro orgíastico.

Nussssshhh!!! Snif snif

Dave Aiman disse...

Cierto--Pinga =Pililas...
Esa redaccion no es para subir nota,es apra un articulo de la revista Colleen...Me encanta.Tienes magia literaria en tus manos.
Bss Urbanitas/ChiColosos!

Anónimo disse...

Yo, como George, opino que al principio el texto es bastante coherente para poder calificarlo como surrealista (puro).Puede verse un claro hilo conductor que, aunque se mantiene hasta al final, va perdiendo realismo en favor de imágenes ilógicas (propias del movimiento).
Surrealista puede ser un sueño.Uno de esos que cuando te levantas dices:Qué cosa más rara soñé hoy!Durante el sueño (como bien dijo Freud)aflora lo que, por el día, escondemos.Cosas del subconsciente...Y como sé que te gusta mucho dormir, echa mano de uno de esos sueños para que tu relato sea más surrealista.Bucea en lo onírico y encontrarás material surrealista.
Por último un apunte interesante sobre este vanguardismo:No sé si sabes que los surrealistas (no los españoles) practicaban lo que se llama escritura automática.Escribían sin ningún tipo de reflexión.Para eso, muchas veces, consumían todo tipo de drogas y alcohol y de ahí las pajas mentales (que no turcas:) que se montaban...besos irracionales y oníricos.

Anónimo disse...

lo único que puedo decirte es que me encanta...

Besos

Morgana